عبارت است از نوعى اختلال رشدى كه با رفتارهاى ارتباطى و كلامى غيرطبيعى مشخص مى شود.

علائم اين اختلال در سال هاى اول عمر بروز مى كند و علت آن ناشناخته است.اين اختلال در پسران شايع تر از دختران است و وضعيت اقتصادى و فرهنگى خانواده، سطح تحصيلات والدين و سبك زندگى تاثيرى بر آن ندارد.

كودكان و بزرگسالان مبتلا به اوتيسم، در ارتباطات كلامى و غير كلامى،تعاملات اجتماعى و فعاليت هاى مربوط به بازى مشكل دارند.

اين بيمارى در اوايل دوره كودكى(معمولا قبل از ٣ سالگى) بروز مى كند و شدت و علائم آن در افراد مختلف متفاوت است.

در اوايل والدين كودك متوجه مى شوند كه كودكشان مانند هم سن هاى خود رفتار نمى كند و شروع به صحبت نكرده است.

پس بنابراين رشد غيراجتماعى غيرمعمول از ابتداى دوران كودكى قابل مشاهده است.
اين نوزادان توجه كمترى به تحريكات اطرافيان نشان مى دهند. به اطرافيان كمتر نگاه مى كنند و كمتر به اسم خودشان پاسخ مى دهند.

در اين افراد حركات تكرارى مثل دست زدن، پرزدن با دست و پريدن مشاهده مى شود.

علايق و فعاليت هاى بسيار محدودى دارند.
مثلا به يك اسباب بازى يا برنامه تلويزيونى علاقه دارند.

در برابر تغيير مقاومت مى كنند.مثلا در مقابل جابجا كردن اثاثيه مقاومت نشان مى دهند.

گاها خودآزارى و خود زنى هم مشاهده مى شود.

در مباحث بعدى به مديريت كردن اوتيسم مى پردازيم.